در سال 1802، سر همفری دیوی، پزشک انگلیسی، اولین چراغ الکتریکی و یا لامپ روشنایی را با عبور جریان از نوار پلاتین ایجاد کرد. این درخشش زیاد دوام نیاورد، اما سرآغاز تاریخ لامپ ها بود.
در سال 1809، دیوی اولین لامپ قوس کربنی را در مؤسسه سلطنتی لندن با اتصال دو سیم به یک باتری و اتصال یک نوار زغالی بین انتهای دیگر سیم‌ها به نمایش گذاشت.
در حالی که جامعه علمی و مردم در مورد این نمایش هیجان زده بودند، لامپ قوس بسیار روشن می سوخت و مقدار زیادی جریان مصرف می کرد که به سرعت باتری را تخلیه کرد و لامپ را برای توسعه و تولید تجاری غیرعملی کرد. چندین دهه گذشت تا ژنراتورهای الکتریکی، لامپ های قوس الکتریکی را برای روشنایی خیابان ها و تئاترها بسازند.
لامپ های قوسی نور شدید و روشنی تولید می کردند که برای روشنایی خیابان ها و فضاهای بیرونی ایده آل بود، اما نورهای خیره کننده برای استفاده در داخل خانه مناسب نبودند.
در اواخر دهه 1880، توماس A. Edison و بسیاری از مخترعان دیگر شروع به آزمایش با لامپ های رشته ای در جستجوی یک شکل قابل اعتماد و اقتصادی از روشنایی داخلی کردند.
لامپ‌های قوسی تا دهه 1980 برای نورافکن‌ها، فانوس‌های دریایی، چراغ‌های استادیوم، چراغ‌های تولید فیلم، لامپ‌های پروژکتور فیلم و دیگر کاربردهای نورپردازی با شدت بالا مورد استفاده قرار می‌گرفتند، زمانی که پیشرفت‌ها در لامپ‌های قوس کوتاه آنها را منسوخ کرد.
لامپ‌های رشته‌ای از الکتریسیته برای گرم کردن یک رشته کربن یا فلز در داخل یک لامپ شیشه‌ای استفاده می‌کنند تا زمانی که داغ شود و درخشش تابشی از خود ساطع کند.
خلاء از سوختن سریع فیلامنت و سیاه شدن فضای داخلی لامپ شیشه ای جلوگیری می کند.
بسیاری از اولین لامپ های رشته ای با چالش های مشابهی روبرو بودند – طراحی ضعیف خلاء، رشته های ضعیف و/یا گران قیمت و سیاه شدن لامپ. با این حال، این آزمایشات اولیه در توسعه اولین لامپ رشته ای قابل دوام تجاری بسیار مهم بود.
